Een inslapende hulp van Zuster in Huis
Vasculaire dementie is een zware last, voor iedereen. De heer Van Riezen koos hierom voor een inslapende hulp van Zuster in Huis toen de zorg voor zijn vrouw hem te veel werd. Hierdoor kon zij tot het laatst in haar vertrouwde omgeving blijven wonen.
We blijven altijd voor elkaar zorgen
“De gedachte dat mijn vrouw beter af zou zijn in een rusthuis, is nooit in me opgekomen. We hebben elkaar namelijk beloofd dat we altijd voor elkaar zouden blijven zorgen. Want zeker in de laatste levensjaren is kwaliteit van leven zo enorm belangrijk. Toen mijn vrouw extra zorg nodig had die ik haar niet kon geven, dacht ik: dan halen we die zorg in huis. Ik wist alleen niet hoe. Mijn zoon heeft een nanny voor de kinderen en vertelde me dat zoiets ook bestaat voor volwassenen die zorg nodig hebben. Via google kwam ik Zuster in Huis op het spoor.
Hulp in huis: zo gaan we het doen
Mijn eerste kennismaking met Zuster in Huis was zeer aangenaam. Ze snapten direct wat we nodig hadden en hadden antwoord op al mijn vragen. Dat schepte al direct zo veel vertrouwen. Na het eerste telefoontje kwam er al snel iemand bij ons langs om kennis te maken. Door de professionele benadering en het vriendelijke contact wist ik meteen: zo gaan we het doen.
Tot het allerlaatst heeft ze thuis kunnen wonen
De recruiters van Zuster in Huis zijn toen op zoek gegaan naar een assistent die stevig in haar schoenen staat. Mijn vrouw had namelijk een sterke wil en vond het moeilijk om te accepteren dat ze hulp nodig had. Hier wist de assistent op wie de keuze viel goed mee om te gaan. Martha was doortastend maar niet opdringerig. En was ook enorm op mijn vrouw gesteld. Ze hielp mijn vrouw ’s morgens met opstaan, verzorgen een aankleden. Daar maakte ze altijd veel werk van, ook van haar make-up. Dat waardeerde mijn vrouw en gaf haar het vertrouwen dat ze in goede handen was. Twee keer op een dag begeleidde Martha haar in haar rolstoel naar de Coffee Company om de hoek. Daar hield ze dan als het ware audiëntie en sprak al haar vrienden en vriendinnen.
Martha ging ook vaak met mijn vrouw naar het park. En ze luisterden veel muziek samen. Mijn vrouw hield zowel van rock als klassiek. Martha wist precies waar en wanneer dit op tv was.
Na het eten nam ik de zorg van Martha over. ’s Morgens konden we vervolgens weer op haar rekenen. Zo heb ik al die tijd mijn werk kunnen blijven doen, wat erg belangrijk voor me was. Ik wist dat mijn vrouw nog verder achteruit zou gaan en dan moet je zelf ook op de been blijven. Martha was er dus niet alleen voor mijn vrouw, maar ook voor mij. Ik ben zo dankbaar dat mijn vrouw tot op het allerlaatst thuis heeft kunnen wonen, samen met mij.”
