Liliana's ervaring als inwonende verzorgende dementie
Liliana heeft in haar leven al voor veel mensen gezorgd, beroepshalve en in haar eigen familiekring. Ze doet het graag. Het zit in haar DNA, zegt ze. De cliënten van Zuster in Huis zullen dit beamen. “Ik vind het elke keer weer bijzonder hoe mensen me in hun leven laten. Je bent in eerste instantie toch een vreemde voor hen. Soms vinden ze inwonende zorg moeilijk te accepteren. Zodra ze zich realiseren dat ik er echt voor hen ben en goed voor hen zorg, weten ze dat het goed is.”
Inwonende verzorgende dementie Liliane: België voelt als tweede huis
“Ik zorg graag voor mensen en vind het niet erg om hiervoor lang van huis te zijn. België voelt inmiddels als mijn tweede thuis. In Amerika begon het avontuur, inmiddels veertien jaar geleden. Daar heb ik de opleiding tot verzorgende gevolgd. Daarna heb ik bijna een jaar in een verpleeghuis gewerkt. Ik zorgde er voor zeven ouderen en hielp hen met praktisch alles.
Deze ervaring kwam me goed van pas toen mijn oma ernstig ziek werd. Ze kreeg een beroerte en had 24 uur per dag zorg nodig. Ik ben teruggegaan naar Roemenië om voor haar te zorgen. De laatste twee jaar van haar leven heb ik bij haar gewoond en haar met alles geholpen. Ook voor mijn broer heb ik lange tijd gezorgd. Toen longkanker bij hem werd gediagnosticeerd, heb ik hem in huis genomen om hem te kunnen verzorgen.”
Genieten van de kleine dingen in het leven
“Sinds drie jaar werk ik voor Zuster in Huis als inwonend assistent. Al die tijd heb ik voor één dame gezorgd. Ze was een sterke vrouw, is honderd jaar geworden. Maar door haar dementie had ze bij alles hulp nodig. Ze leefde in haar eigen wereld, communiceren werd steeds moeilijker. Maar we begrepen elkaar. Ik wist dat ze genoot van de kleine dingen in het leven. Een koekje bij de koffie, een stukje taart, luisteren naar klassieke muziek en in de middag een goed glas wijn. Als ze hieraan toe was, had ik aan een kort knikje genoeg en zorgde ik ervoor.”
Zorgen tot het einde
“Ik hou van koken. Aan de Nederlandse keuken moest ik even wennen. In Roemenië staan we lang in de keuken om uitgebreid te koken, in Nederland zijn de meeste gerechten simpel en snel. Ik kookte de gerechten waar mevrouw van hield. En ik heb haar laten kennismaken met mijn lievelingssoep en typisch Roemeense cake.
Kortgeleden is de dame overleden. Het waren drie intensieve, mooie jaren. Samen met de familie, die een groot deel van de mantelzorg op zich nam, heb ik tot het einde voor haar kunnen zorgen. Ik heb nu een korte pauze genomen om deze periode voor mezelf af te sluiten. Tot ik er weer aan toe ben om bij een nieuwe cliënt te beginnen.”
